Əynində ağ xalat, əlində şəfa,
Mehriban, səmimi, şən Dilşad həkim.
Geniş ürəyində sədaqət, vəfa,
Yaşa, yaşadaraq sən, Dilşad həkim!

Yaranışın oldu böyük bir bayram,
Yaşa, yarat, var ol, “Ozan” məclisi!
Böyü, boy at, ol zirvələr qartalı,
Zirvə dağda qar ol, “Ozan” məclisi!

Yalan danışanlar elə şax baxır,
Gözünün içindən yalanlar axır.
Yalanı sübuta yetəndə axır,
Yenə də basılmır, doğruyam, deyir.

Sənin könlün bahar, mənimki qışdır,
Kövrək qəlbim dolu, yanımsa boşdur.
Qəlbimlə danışmaq rəvadır, xoşdur…
Zəng etdim ki, deyim: gözləmə məni,
“Bəlkə gələr” deyə izləmə məni.

Duyuram yalançı məhəbbətini,
Bəs niyə unuda bilmirəm səni?
Yalançı vədəni, söz-söhbətini,
Bəs niyə unuda bilmirəm səni?

Qırğına çıxıbdır ağlımla hissim,
Biri nala vurur, o biri mıxa.
Dərdimi bölməyə yoxdur bir kəsim,
Tuş gəlib ürəyim sevgi tək oxa.

Qəlbimin başını qata bilmirəm,
Sevdanı başımdan ata bilmirəm,
Yuxusuz qalmışam, yata bilmirəm,
Kömək et, unudum onu, İlahi!

Səni səxavətlə yaratdı Tanrı,
Kimsəyə bənzəməz insansan, Qəni!
“Yazıya pozu yox”, – dedi atalar,
Allahın yazdığı fərmansan, Qəni!

Duyuram şərəfsiz “ləyaqət”ini,
Vətəni, ananı atan görəndə.
Dəyərli neməti dəyərsiz bilib,
Bahanı ucuza satan görəndə.

Hamının oduna yanma, ürəyim,
Hər dərdi özünün sanma, ürəyim.
Nanəcib gülləsin danma, ürəyim,
Yoxsa atəşlərdən külə dönərsən.