Ağıl deyir: unut, ürək – unutma,
Qalmışam bu iki daş arasında.
Ağıl qılınc çəkir ki, ürək susa,
Qalmışam bu iki daş parasında.

Kölgəm tək gəzirdin izimə düşüb,
Məni görməsəydin, dəli olardın.
Enişli-yoxuşlu yolları aşıb,
Kol, ağac dibində tənha qalardın.

İndi bəs nə oldu, geriyə döndün?
Söndürdün alışan “məhəbbətini”,
Uca bir dağ idin, dərəyə döndün,
Endirdin qarışan məhəbbətini.

Ürəyim çox uyub nakam sevdaya,
Hicran atəşindən açılmır, gülmür.
Naləsi qalxıbdır Günəşə, Aya…
Ağlım ürəyimə hökm edə bilmir.